Biz, konuyu açan arkadaşın (Allah razı olsun) işaret ettiği hastalığa ilaç olarak değil de, yaşadığı,yaşadığımız ve yaşamamız gerektiğine inandığımız "vicdani rahatsızlığın" çapının bu kadarla kalmayıp daha da geniş olduğunu düşünüyoruz. Zira bahsedilenler "öğretim" kısmında ve sonrasında yaşanan sıkıntılar. Bir de "eğitim" kısmı var ki bizce daha da önemli olanı.
Kendime sordum, okuyunca yukarıdakileri;
1-) "Acaba öğrencilerimize bu öğretimi mükemmel şekilde versem amacıma ulaşabildim diyebilir miyim?"
2-) "Acaba mezun öğrencilerimiz hepside güzide mobilya fabrikalarında iş bulsalar, amacıma ulaşabildim diyebilir miyim?" diye açıkçası soğuk havada bi tarafımın yorgan dışında kalması gibi oldu. Kısaca şunu demek istiyoruz.
Bugün medeni sayılan ülkelerin o kaliteli okullarında yaşanan trajedileri nasıl izah edebiliriz? Ülkemizde, iyi okullarda öğrenim görmüş, saygın meslekler edinmiş bazı insanların yüz kızartıcı işlerini neyle açıklayabiliriz?
Ailesinden, içinde yaşadığı toplumdan, okuduğu kitaplardan, ders dinlediği hocalardan, izlediği televizyondan, yeryüzünde insan olarak bulunmanın ne anlama geldiğinin terbiyesini ve edebini derleyememiş insandan diplomayla ne bekleyebiliriz? Hatta denilebilir ki, öyleleri keşke okuyup meslek sahibi olmasalar da, başka insanları, başka hayatları böylesine etkilemeselerdi.
Görülüyor ki vazifemiz büyük ve çok önemli. Hepimiz topyekün terbiye görevimizi devralmak mecburiyetindeyiz. Özellikle de okul öncesi dönemde çocuklarımıza yaşantımızla örnekleyerek ve kavrayışlarına uygun yollarla anlatıp öğreterek temel dini eğitimi mutlaka vermeliyiz. Nereden geldiğini, niçin yaşadığını, nereye gideceğini, nası iyi bir insan olabileceğinin öğretmeliyiz. Kişiliğin şekillendiği bu dönemde alınan eğitimin bütün bir hayatı etkilediğini, bu dönemde alınan bilgilerin taşa nakşedilmişçesine kalıcı olduğunu unutmamalıyız.
Bizler, eğitim vazifemizi hakkıyla yerine getirebilmek için, öncelikle kendi hayat programımızın uygunluğunu irdelemek mecburiyetindeyiz. Kısacası eğitimli olursak eğitebiliriz.
